ما ندانسته در این کوچه به راه افتادیم 

نقطه بودیم که در رنگ سیاه افتادیم

یک به یک مقصدمان در پی دنیا کج شد 

در سراپرده ی ابرو به گناه افتادیم

غصه خوردیم به حال همه ی تشنه دلان 

ظرف آبی نکشیدیم و به چاه افتادیم

مثل زندانی سلول بسی تاریکیم 

در نهانخانه ی چشمان سیاه افتادیم

آسمان تنگ ، زمین تنگ ، هوا آلوده 

زیر خاکستر ویرانه ی آه افتادیم

چشم در چشم هم اما نه مجال حرفی 

می گذشتیم از آن کوچه که گاه افتادیم

سرمان گیج شد از دیدنتان چرخیدیم

سمت آتشکده ی روشن ماه افتادیم