فکر می کردم جهان دارد ز خود آوار می سازد

بعد فهمیدم که هستی مرا انبار می سازد

دیده بودم آرزوهای مرا می برد از دستم

منطقی اینکه حالا دور آن دیوار می سازد

گر چه دنیای بزرگم آسمان شد در نهایت

آسمان را چشمهایت نیز بی مقدار می سازد

سرزنش کردن ندارد سازشم با درد یعنی گاه

ابن اشتر از قضا با لشکر مختار می سازد

عشق را مانند خوابی فرض کن اما میان خواب

اژدهایی را سپس دیوانگی بیدار می سازد

کرده موسای شما ماری عصا را خوب می دانم

مردمان را با عصا موسای ما بیمار می سازد